Życiorys

Fryderyk Chopin, dzieciństwo w Polsce

Fryderyk Chopin (po francusku: Frédéric Chopin), z urodzenia Polak, z wyboru paryski emigrant, członek artystycznej elity francuskiego „wspaniałego XIX stulecia”, to prawdziwa ikona muzyki romantycznej. Już w początkowych, polskich latach swojej kariery, dał się poznać jako cudowny pianista, często goszczący w warszawskich salonach, gdzie improwizował i wykonywał swoje pierwsze kompozycje zainspirowane narodowymi melodiami i rytmami. Już wtedy był bowiem nie tylko gwiazdą pianistyki, ale i uznanym kompozytorem, a swoje pierwsze mazurki i polonezy pisał już w wieku 8 lat. Wyjeżdżając z ojczyzny w przeddzień powstania listopadowego miał już w swoim dorobku dowody swojego geniuszu: I koncert fortepianowy e-moll i etiudy, op. 10, dedykowane Ferencowi Lisztowi, który miał się okazać ich znakomitym interpretatorem.

Paryski sukces Chopina

Po krótkim pobycie w Niemczech i Austrii Fryderyk osiadł w Paryżu, gdzie spędził najwspanialsze lata swego życia. Nie opuszczała go tęsknota za ojczystym krajem, ale odniósł w Paryżu ogromny sukces. Przebywając z Victorem Hugo, Hektorem Berliozem i George Sand, znalazł się w samym sercu rodzącego się romantyzmu, odciskając na nim swoje piętno. W scherzach na fortepian, skrzących się fantastycznymi i poruszającymi barwami, zawarł tak wiele szaleństwa, ile przejmującego smutku przelał w swoje nokturny. Jego namiętna, dramatycznie zakończona miłość do George Sand zawiodła go na Majorkę, gdzie skomponował preludia op. 28 — nowoczesne w formie, przepełnione feerią różnorodnych nastrojów.

Marsz żałobny i ostatnie lata życia

Ze względu na stan zdrowia (rozwijająca się gruźlica) Chopin przeniósł się na 6 lat do zamku w Nohant, gdzie bez wytchnienia komponował swoje najbardziej wizjonerskie dzieła, takie jak mazurki op. 41, nokturny, op. 37, czy wspaniała Sonata b-moll (marsz żałobny). Osamotniony, na skraju wyczerpania, zmarł jesienią 1849 roku, pozostawiając po sobie jeszcze kilka ostatnich, mrocznych dzieł.

Dziedzictwo Chopina

Ten poeta fortepianu, kompozytor-wizjoner lub artysta na wygnaniu, autor czterech ballad i czterech impromptu przeszedł do historii jako rozwichrzony romantyk fortepianu, sięgający po unikatowe środki ekspresji. Cytując jego własne słowa, Chopin miał w sobie: „dążenie, być może zbyt śmiałe, ale szlachetne, do stworzenia nowego świata”. Trzeba stwierdzić, że mu się to udało i znalazł uznanie już u sobie współczesnych, a jeden z nich, Robert Schumann dał wyraz swojemu uwielbieniu, wypowiadając słynne słowa: „Panowie, czapki z głów, oto geniusz!”.